Rzepak ozimy wymarzł. Co dalej? Poradnik cz. 1

Uprawy polowe

Agrotechnika uprawy rzepaku ozimego wymaga stosowania jesienią środków ochrony roślin, które charakteryzują się zróżnicowanym spektrum działania oraz różnym okresem połowicznego rozkładu. Warunki pogodowe panujące podczas przerwy wegetacyjnej działają niekorzystnie na rzepak ozimy i sprawiają, że nie każda jego plantacja po zimie nadaje się do dalszej uprawy. Decydując się na siew rośliny następczej należy pamiętać, że herbicydy zaaplikowane jesienią w rzepaku, mają wpływ na roślinę następczą wiosną. Co możesz posiać, gdy rzepak ozimy wymarzł?

Chlomazon

Jest substancją czynną należącą do grupy izoksazolidionów. Pobierany jest przez rośliny głównie przez system korzeniowy. Mechanizm działania chlomazonu polega na blokowaniu powstawania karotenoidów. Charakterystycznym objawem działania tej substancji czynnej jest bielenie tkanek.  W badaniach polowych okres połowicznego rozkładu w glebie (DT₅₀) wynosi 16–90 dni.  Chwasty wrażliwe: bodziszek drobny, chwastnica jednostronna, gwiazdnica pospolita, jasnota purpurowa, poziewnik szorstki, przytulia czepna, tasznik pospolity oraz tobołki polne. Wiosną, po wykonaniu orki na głębokość co najmniej 15 cm, na tym samym polu wskazana jest uprawa m. in. bobu, bobiku, kukurydzy, rzepaku jarego, pszenicy jarej oraz ziemniaków.

Metazachlor + chlomazon

W przypadku, gdy rzepak ozimy wymarzł roślinami następczymi mogą być bobik,  kukurydza, pszenica jara, rzepak jary lub ziemniaki.

Napropamid + chlomazon

Wiosną, po zaoraniu plantacji, na stanowiskach gdzie jesienią został zaaplikowany napropamid + chlomazon zaleca się uprawę m. in. kukurydzy, rzepaku jarego, zbóż jarych: jęczmień, pszenica i pszenżyto oraz ziemniaki. Skutkiem ubocznym siewu, kukurydzy i zbóż jarych na stanowiskach, na których został zaaplikowany napropamid + chlomazon są przebarwienia liści. Mają one jednak charakter przemijający i nie wykazują znaczącego wpływu na plonowanie.

Przeczytaj również artykuł: Siew Rzepaku ozimego – 3 fakty

Chlopyralid

Należy do pochodnych kwasów pirydyno karboksylowych. Wnika w głąb roślin za pomocą nadziemnych i podziemnych części rośliny. Chlopyralid wykazuje działanie systemiczne. Zaburza gospodarkę hormonalną roślin wrażliwych hamując ich procesy wzrostowe. Powoduje chlorozy i nekrozy. W badaniach polowych okres połowicznego rozkładu w glebie (DT₅₀) wynosi 2–24 dni. Przykładowe chwasty wrażliwe: bylica pospolita, chaber bławatek, dymnica pospolita, mlecz polny, ostrożeń polny, psianka czarna, rumianowate oraz starzec zwyczajny. W przypadku , gdy rzepak ozimy wymarzł na plantacji powinno uprawiać się rośliny, w których zaleca się stosowanie chlopyralidu, np. rzepak.

Chlopyralid + pikloram

W przypadku likwidacji plantacji jako roślinę następczą zaleca się m. in. gorczycę białą, kukurydzę, len, rzepak jary lub zboża jare.

Dimetachlor

Należy do grupy chemicznej chloroacetanilidów. Pobierany jest głównie  przez pędy kiełkujących chwastów. Mechanizm jego działania polega na zahamowanie podziałów komórkowych zachodzących w roślinach wrażliwych na skutek blokady enzymów biorących udział w syntezie kwasów tłuszczowych. W badaniach polowych połowiczny rozkład w glebie (DT₅₀) wynosi około 3,2 dni. Do chwastów wrażliwych na działanie dimetachloru należą m. in. gwiazdnica pospolita, jasnoty, komosa biała, maruna bezwonna, miotła zbożowa, przetacznik perski, rumianowate oraz wiechlina roczna. Chwastami niewrażliwymi są fiołek polny, ostrożeń polny, perz właściwy, przytulia czepna. Gdy rzepak ozimy wymarzł po wykonaniu orki jesienią plantację można przesiać pszenicą ozimą oraz żytem, natomiast wiosną dowolną rośliną.

Dimetachlor + chlomazon

Przy likwidacji plantacji na jesieni, przy wykonaniu orki na głębokość 15 cm, możliwy jest ponowny wysiew rzepaku ozimego. Decydując się na pszenicę ozimą należy wykonać orkę na głębokość 20 cm. Wiosną, po płytkiej orce, zalecana jest uprawa m. in. kukurydzy, rzepaku jarego oraz ziemniaków, natomiast po orce na głębokość co najmniej 15 cm możliwa jest uprawa takich roślin następczych jak jęczmień jary, owies oraz pszenica jara.