Rumian polny – charakterystyka chwastu. Jak go zwalczyć?
Rumian polny zaliczany jest do rodziny astrowatych. Jest to roślina pospolita, jednoroczna, występująca w formie ozimej oraz jarej. Chwast rośnie zazwyczaj na glebach lekkich, zasobnych w składniki mineralne (przede wszystkim azot), przepuszczalne, o kwaśnym odczynie pH. Może również pojawić się w innych miejscach. Rumian polny uważany jest za gatunek wskaźnikowy, który może sugerować niedobór wapnia w glebie.
Gdzie występuje rumian polny?
Rumian polny występuje w Europie, Azji oraz północnej Afryce. To chwast pospolity, który może występować na terenie całej Polski. Preferuje niziny, ścierniska, pagórki oraz góry do pasma regla dolnego. Roślinę najczęściej można spotkać w roślinach okopowych, zbożach jarych i ozimych, kukurydzy, rzepaku, roślinach strączkowych, a także na użytkach zielonych, nieużytkach oraz w przydrożnych rowach. Występuje również na ścierniskach.
Jak rozpoznać rumian polny?
Rumian polny jest rośliną jednoroczną, której wysokość może wynosić od 15 do 50 cm. Niektóre okazy mogą wyrosnąć nawet na wysokość 80 cm. System korzeniowy chwastu jest rozgałęziony i wrzecionowaty. U podstawy łodygi znajduje się sztywne, delikatnie owłosione, zielone rozgałęzienie zabarwione na czerwono. Liście są mięsiste, podwójnie pierzastodzielne, zielone. Ich ogonki oraz łodyżki mogą być podbarwione na ciemnoczerwony kolor. Kwiaty rumianu polnego rozwijają się zazwyczaj od maja do października. Stanowią niewielkie kwiatostany w formie koszyczka. Białe brzeżne kwiaty mają lancetowaty, wydłużony kształt. Otaczają znajdujące się wewnątrz kielicha kwiaty rurkowe o intensywnie żółtym kolorze. Gdy kwiaty przekwitną, przybierają brudno-żółte, podłużne owoce nazywane niełupkami.
Nasiona rumianu polnego mogą być przenoszone przez wiatr. Ich cechą charakterystyczną jest kiełkowanie w stosunkowo krótkim czasie. Jedna roślina wytwarza od 4 do 10 tysięcy nasionek.
Rumian polny jest podobny do innych gatunków roślin z rodziny astrowatych. Bywa mylona z maruną bezwonną (więcej na temat maruny bezwonnej), rumianem psim, a także rumiankiem pospolitym. Chwast nie wydziela żadnego zapachu w porównaniu do rumianu psiego i rumianku pospolitego. Nie ma właściwości leczniczych, uważa się, że może wywoływać reakcje alergiczne.
Rumian polny – szkodliwość
Rumian polny to niepozorna roślina, która jest naprawdę groźnym chwastem. Jego obecność jest szczególnie niebezpieczna w uprawach na słabszych glebach. Chwast ten charakteryzuje się szybkim rozwojem oraz wzrostem. Ponadto pobiera z gleby stosunkowo duże ilości wody oraz składniki mineralne, tym samym ograniczając roślinom uprawnym dostęp do nich. Pędy rumianu polnego rozrastają się szybko, utrudniając kiełkującym siewkom roślin dostęp do światła, co negatywnie wpływa na ich rozwój oraz wzrost.
Zachwaszczenie pola uprawnego przez rumian polny może powodować straty nawet na poziomie około 25%.
Jak zwalczać rumian polny?
Zwalczanie rumianu polnego jest konieczne, jeżeli chcemy, aby plony roślin uprawnych były zadowalające. W ograniczeniu występowania chwastu istotną rolę odgrywa profilaktyka. Polega ona między innymi na niszczeniu młodych siewek za pomocą wiosennego bronowania oraz jesiennej podrywki. Dorosłe rośliny należy usunąć, dopóki nie wydadzą kwiatów i nie zawiążą nasion. Konieczne jest także niszczenie chwastów porastających przylegające do pola nieużytki, rowy, ugory i inne. Na nieużytkach rośliny można wykosić lub usunąć za pomocą środka chwastobójczego z zawartością glifosatu. Na polach uprawnych należy stosować zasadę zrównoważonego nawożenia, utrzymywać odpowiednie pH gleby oraz stosować materiał siewny wolny od nasion chwastu. Jeżeli działania profilaktyczne nie przyniosą oczekiwanego rezultatu, konieczne jest zastosowanie środków chemicznej ochrony roślin. Chwast ten jest wrażliwy na większość substancji czynnych zawartych w preparatach chwastobójczych.
