Uprawa rzepaku ozimego jesienią – sprawdź co jej zagraża
Jesień stanowi ważny okres dla rzepaku ozimego. Od tego jakie w tym czasie zapewnimy mu warunki rozwojowe zależy prawidłowość jego dalszego rozwoju, przezimowania oraz wysokość plonu. Długa i ciepła jesień oraz łagodna zima powodują znaczny wzrost ilości zagrożeń czyhających na rzepak ozimy. Przy takiej pogodzie uprawa rzepaku ozimego może być zaatakowana zarówno przez chwasty, jak również szkodniki oraz patogeny chorobotwórcze.
Najprawdopodobniej przed nami kolejna ciepła jesień i łagodna zima
Według ogólnych prognoz tegoroczna tendencja sezonowa dla temperatury i sumy opadów będzie utrzymywać się w granicach normy wieloletniej. Liczne źródła podają, że w tym sezonie listopad będzie ciepły z opadami podobnymi jak w roku poprzednim, natomiast grudzień przyniesie kolejną łagodną zimę.
Szkodniki lubią ciepłą jesień
Przedłużająca się ciepła jesień oraz łagodna zima stwarzają doskonałe warunki rozwojowe dla uciążliwych szkodników rzepaku ozimego. Ocieplenie klimatu spowodowało zwiększenie presji ze strony szkodników na tą roślinę uprawną właśnie jesienią, głównie chowacza galasówka, mszyc, rolnic, ślimaków oraz śmietki kapuścianej. Oprócz wcześniej wspomnianych gatunków przyczyną dużych strat ekonomicznych są gnatarz rzepakowiec, pchełka rzepakowa oraz ziemna. Żerowanie wszystkich wymienionych szkodników prowadzi do osłabienia i nieprawidłowego rozwoju roślin, a co za tym uprawa rzepaku ozimego może odnieść znaczny spadek wyników ekonomicznych. Aby przeciwdziałać temu niekorzystnemu zjawisku jesienne szkodniki rzepaku powinny być stale monitorowane, a po przekroczeniu progu ich ekonomicznej szkodliwości zwalczone odpowiednio dobranym środkiem owadobójczym.
Patogeny chorobotwórcze a uprawa rzepaku ozimego
Ocieplenie klimatu stwarza nie tylko doskonałe warunki dla rozwoju szkodników rzepaku, ale również licznych patogenów chorobotwórczych atakujących tą roślinę. Do chorób zagrażających plantacją rzepaku jesienią zaliczają się m. in. czerń krzyżowych, kiła kapusty, mączniak rzekomy, sucha zgnilizna kapustnych, szara pleśń oraz zgorzel siewek. Straty gospodarcze spowodowane samą suchą zgniliznę kapustnych mogą nawet przekraczać 30% plonu ziarna. Do najważniejszych metod ograniczenia występowania patogenów chorobotwórczych należy zaliczyć przestrzeganie zasad płodozmianu, dobór odpowiedniej odmiany rzepaku, wysiew jedynie kwalifikowanych nasion, redukcja zachwaszczenia plantacji oraz zwalczanie szkodników.
Chwasty
Uprawa rzepaku ozimego jest niezwykle podatna na konkurencję ze strony chwastów. Szacuje się, że straty spowodowane nadmiernym zachwaszczeniem mogą przekraczać 25% plonu ziarna. Rośliny konkurencyjne nie tylko szybciej pobierają z gleby składniki pokarmowe niż roślina uprawna, ale również część z nich stanowi żywicieli pośrednich groźnych patogenów rzepaku ozimego. Oprócz tego, rzepak konkurując z chwastami o zasoby środowiska nadmiernie wyrasta – silnie wydłuża pędy i szyjkę korzeniową, a stożek wzrostu znaczne wznosi ponad powierzchnię gleby. Rośliny o takim pokroju często nieprawidłowo zimują i wiosną trzeba zaorać całą plantację.
