Werticilioza – uważaj na groźną chorobę w rzepaku
Werticilioza to groźna choroba rzepaku, wywoływana przez grzyby z rodzaju Verticillium, która staje się coraz większym wyzwaniem dla plantatorów. Co warto wiedzieć o tej chorobie? Jak rozpoznać werticiliozę oraz efektywnie chronić swoją plantację.
Werticilioza – przyczyny choroby w rzepaku
Werticilioza rzepaku powodują grzyby z rodzaju Verticillium. Źródło infekcji roślin stanowią bardzo żywotne mikrosklerocja, które mogą przetrwać w glebie wiele lat. Oprócz tego również resztki pożniwne oraz grzybnie zalegające w glebie.
Grzyby z rodzaju Verticillium najlepiej rozwijają się w warunkach niskiej wilgotności oraz temperaturze powietrza w przedziale 15–25˚ C. Werticilioza jest chorobą płodozmianową.
Zbyt częste uprawianie rzepaku na tym samym polu, tj. co 2-3 lata, prowadzi do zbyt dużego udziału tej rośliny w strukturze zasiewów i kumulacji mikrosklerocji. Choroba może być przenoszona na inne pola przez nieoczyszczone elementy robocze maszyn.
Do infekcji roślin werticiliozą dochodzi poprzez uszkodzone włośniki. Grzybnia przerasta miękisz, aż do wiązek przewodzących, gdzie następnie się rozrasta powodując ich zatykanie tzw. tracheomykozę.
Objawy werticiliozy w rzepaku
Symptomy choroby widoczne są dopiero pod koniec okresu wegetacji roślin. Charakterystycznym objawem werticiliozy w rzepaku jest żółknięcie połowy liścia, przy czym druga połowa pozostaje wciąż zielona. Z czasem dochodzi do więdnięcia całych roślin.
Porażony chorobą rzepak redukuje liczbę łuszczyn i wytwarza nasiona o obniżonej masie. Na łodydze oraz pędach bocznych może pojawiać się smuga o barwie od żółtobrązowej do brunatnej. Korzeń oraz dolna część łodygi ciemnieją i z czasem stają się ciemnobrązowe lub czarne.
W zaawansowanym stadium choroby rzepak łatwo można wyrwać, gdyż korzenie boczne pozostają w glebie. Na powierzchni rośliny oraz w jej przekroju widoczne są czarne mikrosklerocja.
Werticilioza – zwalczanie
Zwalczanie werticiliozy obejmuje odpowiednią agrotechnikę oraz stosowanie kwalifikowanego materiału siewnego odmian o podwyższonej odporności na tę chorobę. Ważne jest, aby rzepak był uprawiany na tym samym stanowisku nie częściej niż co 4-5 lat. Głębokie przyorywanie resztek pożniwnych także przyczynia się do zmniejszenia ryzyka wystąpienia choroby.
