Nawożenie dolistne rzepaku. Ważne nie tylko jesienią

Inne

Rzepak ozimy jest jedną z tych roślin, które mają bardzo duże wymagania pokarmowe. Zakłada się, że  przy średnim plonie nasion wynoszącym 4 t/ha rzepak pobiera około 240 kg N, 120 kg P2O5, 320 kg K2O, 100 kg Ca, 60 kg S i 32 kg Mg oraz znaczne ilości mikroelementów. Część z tych składników pokarmowych zostanie przez rośliny pobrana jesienią, jednak aby pokryć tak wysokie potrzeby pokarmowe niezbędne jest również wiosenne nawożenie dolistne rzepaku.

Kiedy stosować nawożenie dolistne rzepaku?

Powinno być przeprowadzane w okresach największego zapotrzebowania rzepaku na składniki pokarmowe:

• jesienią, w celu jego przygotowania do przerwy wegetacyjnej;
• wiosną, aby uruchomić intensywny przyrost masy.

Nawożenie dolistne rzepaku wykonuje się również po zaobserwowaniu charakterystycznych objawów niedoborów na tkankach rzepaku lub po ich laboratoryjnym stwierdzeniu. Należy unikać sytuacji, że u roślin występują objawy niedoborów, gdyż oznaczają one że od dłuższego czasu roślina cierpiała na znaczne braki mikroelementów, co z pewnością przełoży się na jej dalszy rozwój oraz plonowanie.

Przeczytaj również: Siew rzepaku ozimego – 3 fakty, które musisz znać

Uzupełnianie pierwiastków śladowych

Za pomocą nawożenia dolistnego można w roślinach uzupełnić niedobory takich istotnych pierwiastków śladowych jak bor (B), żelazo (Fe), mangan (Mn), molibden (Mo), miedź (Cu) oraz cynk (Zn). Poza tym rośliny wspomaga się przez liście azotem, gdyż jak wiadomo jest on głównym składnikiem plonotwórczym. Ważne jest aby nasycenie mikroelementami w nawozie dolistnym było na odpowiednio wysokim poziomie. Preparatem polecanym do tego typu zabiegów jest Rapsin (więcej na temat produktu Rapsin >>), który posiada doskonałe parametry działania dzięki innowacyjnej Formule Complex.

Funkcje ważniejszych mikroelementów

Bor odpowiedzialny jest za transport asymilatów w roślinie oraz rozwój łagiewki pyłkowej. Szczególnie zagrożone jego niedoborem są plantacje znajdujące się na glebach piaszczystych, gleby o pH powyżej 7 oraz nadmiernie wapniowane. Żelazo bierze udział w budowie chlorofilu i jest katalizatorem reakcji chemicznych zachodzących w roślinie. Zagrożenie niedoborem występuje przy wysokim pH gleby, przy glebach nienatlenionych oraz przy wysokiej zawartości fosforu, cynku lub miedzi. Mangan reguluje pobieranie fosforu z gleby oraz bierze udział w procesach fotosyntezy. Jego niedobory mogą wystąpić po wapniowaniu, gdy pH gleby przekracza 7,5, natomiast na glebach piaszczystych  przy odczynie ponad 6,5. Niedoborom manganu na tych drugich sprzyjają niskie temperatury i brak opadów. Molibden jest odpowiedzialny za przemiany azotu i fosforu w roślinie. Zagrożenie niedoborem występuje na glebach o pH poniżej 6,5. Miedź stanowi składnik licznych enzymów  oraz zwiększa odporność roślin na choroby. Niedobór tego mikroelementu może występować na glebach piaszczystych i torfowych. Cynk zwiększa odporność roślin na niekorzystne warunki atmosferyczne. Niedoborom cynku sprzyja nieprawidłowe nawożenie fosforem oraz wysokie pH piaszczystych gleb.